07 Let's go Java!

Indonesiȅ…… Java om precies te zijn, was nu aan de beurt. 
Vanaf Bali, via Surabaya op het eiland aan gekomen. Als eerste stop zijn we naar Bromo gegaan. De Bromo is een van de bekendste vulkanen op het eiland, het is een berg van bijna ongeveer 2400 meter hoog. In 2004 was de laatste uitbarsting geweest.
De nacht had ik er het liefst overgeslagen. Koud vochtig klein en niet echt proper, zeg maar.
Gelukkig een hele korte (verkrampte) nacht, we werden om 3 uur ’s nachts gewekt om om half 4 met een 4WD Jeep naar een top van een berg te rijden.

Daar zouden we de prachtige  zonsopgang bij Bromo kunnen zien. Wel heel veel mede-toeristen gezien in dikke jassen, want het was kkkkkouddd.., maar geen sunrise. Shit happens wel eens. Nu dus! ;-) Okee, de kans op een mooie sunrise was nogal klein in het regenseizoen….
Wat later die ochtend, hebben we een behoorlijke klim, naar de kraterrand gemaakt. Aangezien de vulkaan nog aktief is, was het moeilijk ademen: zand, as, rook sloeg op je keel, en ook in je ogen. Het was pittig, maar apart om te hebben gedaan. Je hoorde de vulkaan zelfs brommen!

Na dit bezoek werden we naar een treinstation gebracht. Door drukte, chaos en veel file kwamen we gelukkig nog op tijd om de trein naar Yogyakarta te pakken. 
Jogja is een erg leuke Indonesische stad! Slenteren door de straten of lekker lui mee in de betjak, ik voelde me er snel op m’n gemak. Fijne sfeer. Heel veel verkeer, vooral scooters, wat kris kras toeterend door elkaar rijdt. En hoe druk en chaotisch het ook is, het gaat eigenlijk zonder ongelukken. Ze zijn erg tolerant, niemand loopt te schelden en te vloeken op elkaar, of erger. Ze gunnen elkaar dat stukje weg. Ze gunnen dat je wat sneller wilt zijn. Het toeteren is meer van.. let even hierop of let even daarop, niets vervelends. Ze lachen, maken een grap en het is goed. Geen opgefokt gedoe. Wauw.
Wat hebben we daar gezien? Het paleis van de sultan (Sultan nummer 10), Fort Vredenburg, Marlioborostreet (stalletjes, winkeltjes, eten eten), de prachtige Merapi berg, de bekende hindoetempel Prambanan en zoveel meer (mooie tempels). En wederom dansen, nu Javaanse dansen. Vroeger zelf ook gedaan (moest van ma), heel herkenbaar om de klederdracht zo te zien. 

Een hoogtepunt was de Borobudur. Een prachtig immens Boedhistische tempel. Ik hou ervan. Het kalme serene gevoel wat je ervan krijgt. Heel speciaal.
We hadden een overnachting in een heel cool guesthouse tussen de rijstvelden. ’s Ochtends voordat de zon opkwam in alle stilte naar de Borobudur gefietst en de tempel beklommen.

Eenmaal boven hebben we tussen de tientallen stoepa’s cq pagodes het dag zien worden. Het was helder warm weer, het was heel mooi om mee te maken. Eenmaal met daglicht zie je hoe mooi en groots de Borobudur is, met zoveel details en verhaal dat je er stil van wordt. 
’s Middags een hete fietstocht door de rijstvelden gemaakt, naar een tofu “fabriek” en een pottenbakkerij geweest. Heet en cool tegelijk! ;-)

Onze volgende stop was Bandung. Wederom met de trein, ruim 8 uur. Geen moment verveeld, WAT EEN PRACHTIG UITZICHT! De bergen, vulkanen, valleien, rijstvelden, dorpjes, een echte scenic view all the way!
Bandung. Ik was zo benieuwd. Daar hebben mijn ouders gewoond. Mooie gebouwen en huizen. Ook mooie straten. Veel Nederlandse invloeden, zoals een viaduct, of huizen met dakpannen, en Nederlandse namen op de gebouwen. (De Vries bijvoorbeeld! )
Ik had het adres van het ouderlijk huis van m’n moeder, dus logischer wijs gingen we daar een kijkje nemen. Mooi groot huis, nog goed onderhouden, de echtgenote van een wijlen generaal woonde daar nu. De vrouw des huizes was niet thuis, maar de “klusjesman” liep daar wel rond. Onverwachts bood hij aan of we ook naar binnen wilden…. Dat was een verrassing zeg.. Tranen biggelden over m’n wangen toen ik naar binnenliep. Het idee dat ma daar als meisje gelopen, gespeeld, gegeten, geslapen had, maakte het best emotioneel. Een mooie woonkamer, met nog originele vloer. De ramen hadden glas in lood. Grote tuin met schommel, zo grappig (geen idee die er vroeger ook al was). 
Via Marco, m’n neef, had ik ook het adres van mijn pa gekregen, maar helaas lukte het toch niet om te bezoeken. (Dat had ik dan vast helemaal niet meer getrokken hahaha..!).
Bandung heeft voor mij persoonlijk een speciaal plekje gekregen. Zeer bijzonder.

Via theeplantages en een nachtje in Bogor (in een armoedig back-to-nature verblijf. “Please laat het snel weer dag worden!” scratch scratch), zijn we naar Jakarta gereisd.

Er wonen iets van 10 miljoen mensen. 10.000.000!!! Tijdens spitsuren op oneven dagen mogen auto’s met oneven kentekens rijden. En dus op de even dagen, de even kentekens. Er wordt ook streng op gecontroleerd. Qua drukte maakt het niets uit, denk ik. Het kan gewoon niet drukker, mijn god! De mensen zijn daar minder aardig of tolerant, lijkt het. Meer gehaast en gestrest. Beetje herkenbaar misschien.. het wonen in een stad :-/
De mensen zijn wel trots op Jakarta. De stad heette vroeger o.a. Batavia en Djakarta. Het National museum is daar gehuisvest (geschiedenis religie), ook het National monument dat boven alles uitsteekt (symbool onafhankelijkheid), het huis van president, etc. oh en mega grote verdwaal winkelcentra. 
De oude authentieke haven met houten schepen is een lust om te zien inclusief de hardwerkende havenarbeiders. Ook het Batavia plein met de wayang (poppen) museum en het beroemde Batavia Grand Café. Die buurt wordt The Old Town genoemd. 
Jakarta was leuk om gezien te hebben. En daar eindigde tevens voor ons Indonesiȅ.
In 10/11 dagen van oost naar west Java gereisd. Per dag zou ik wel een paar A4-tjes vol kunnen schrijven ;) Het was erg druk bij de toeristische bezienswaardigheden, en veel opdringerige verkopers. Het is ook begrijpelijk, want er is veel armoede, iedereen probeert op zijn manier ook maar iets te verdienen. Veel cultuurverschillen, maar ook veel tolerantie. Dat uit zich ook in het symbool van Indonesie, op de Garuda staat namelijk geschreven: verschillend maar toch één. Hoe mooi is dat? Dit is vanuit oudsher, vanuit boedhisme en hindoe religie, ontstaan. Het land is rijk aan aardige bescheiden inwoners, drukte, gezelligheid, prachtige natuur, vele tempels, en heeeeerrrrlijk eten!!! Enak!! Makan makan!! M’n kleren krimpen per dag een maatje….

Stedentrip Singapore was een hele andere wereld. Alles groot ruim en super schoon. Geen papiertje op straat. Alles is goed georganiseerd. Soms eng gewoonweg, zo keurig.
In China Town hebben we nog wat van het Chinees Nieuwjaar meegekregen. Overal rode-oranje lampionnen. Het is het jaar van de haan! Ook leuk om te weten 
Ik heb het idee dat we heel Singapore lopend hebben doorkruist (Drie keer heen en terug), want aan het einde van de dag, 12 uur later, stond de onderkant van mijn voeten in brand bij elke stap die ik nog kon strompelen.
Zoveel om te zien! Little India, weer even terug in de chaos. Mooie tuinen en parken. Ongelooflijk grote winkelstraten. Veel wolkenkrabbers. Zelfs een indoor Flower garden en Rain Forrest.

Toppunt was een heel hoog hotel wat uit 3 gebouwen bestond met een boot er bovenop! ’s Avonds natuurlijk wel even vanaf boven een kijkje genomen. Gaafff!

Nu lekker aan het zwembad in ons nieuw verblijf in Thailand. Ao Nang is een gezellig kustplaatsje in Krabi. We zijn hier al een keer eerder geweest, en dat was ons goed bevallen.

Toen hebben we Mem ontmoet. Het contact is gebleven en ze was zo lief om ons van het vliegveld op te halen. Ze heeft ons ook een paar dagen op sleeptouw genomen. Haar moeder ging ook een keer mee, het binnenland in en verder. Gisterenavond zaten we opeens in een tempel te eten (Och zooohh heet! Gevalletje Burn baby BURN!), want er werd iets gevierd.

Vanmorgen in een natuurbad (Emerald pool) gezwommen, pootje wezen baden in een hotspring (ook erg heet, maar dan anders) en langs haar vader geweest om vis af te geven. Tis erg leuk om met de lokale mensen kennis te maken en “rond te hangen”. Straks staat weer een Thai massage gepland, alle vermoeidheid wegmasseren (want wat hebben we het druk!)... owh lekker. 

De tijd lijkt nu wel sneller te gaan. Maar daar storen we ons nog even niet aan.
We gaan nog even door, alsof we niet anders weten…
 
Lieve groetjes, Ar & Wen

Ohh.. enne.. zo raar… “iedereen” in Indonesiȅ wilde met ons (meestal met Ar hoor) op de foto! Hoe dan? Je lach je toch kapot? ;-D